Գեղեցիկ բանաստեղծություն: Նամակ

Սեղանիս վրա դատարկ նամակն այս, 

Գնալուց առաջ որ դու ես թողել

Եվ հրաժեշտի խոստումը այդ սուտ, 

Որ որոշել եմ էլ քեզ չսիրել,

Այստեղ սենյակում, որտեղ շատ օրեր,

Մենք զրուցել ենք մինչև առավոտ,

Որտեղ մեր վերջին շունչը չի կորել, 

Տարրալուծվում է անկուշտ մի կարոտ։

Եվ կիսատ, ինչպես շատերը կասեն, 

Ես ծամում եմ իմ մազերը երկար,

Ես հավաքում եմ իմ հայելիների

Արտացոլանքի ժպիտը տկար,

Եվ հորինում եմ, թե ամեն բան էլ

Այս կյանքում գալիս ու անցնում է լուռ,

Եվ այդ լռության հորինած ցավում

Ես մեզ եմ գտնում լքված ու տխուր։

Ի՛մ տարերք, ի՛մ հող, ի՛մ ջուր, օ՛դ , կրա՛կ, 

Լսում ես հիմա, ես քեզ եմ կանչում,

Ու իմ ձեռքերով հորինած ցավից

Ես վախենում եմ, բայց չեմ ամաչում։

Դու գիտես՝ որքան հպարտ է հոգիս

Ու ինչքան սառն են դատում մտքերս,

Բայց ինչպես առաջ, մնա դու կողքիս 

Եվ նուրբ խնամքով շոյիր հետքերս։

Դու գիտես՝ որքան հպարտ եմ, ի՛մ սեր,

Եվ գիտես, որ ես չեմ վերադառնում,

Բայց գիտես նաև, որ այս նոր խաղում 

Ես ոչ ապրում եմ, ոչ էլ մահանում։

Իսկ հետո նորից գիշերը հանդարտ

Կփոխվի մի նոր ցուրտ առավոտի,

Եվ մեզ, սիրելի՛ս, կսպասվի նորից

Մի երկար գիշեր անզուսպ կարոտի...

Մենք գիտենք՝ որքան դժվար է հիմա 

Սիրել ու լինել իրարից հեռու,

Ես եմ հեռացել, բայց դու՛ ետ դարձիր, 

Խոստացի՛ր, որ էլ չեմ հեռանալու։